1821/ Czas oczekiwania...

„Czemu, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, 

tak iż serca nasze stają się nieczułe na bojaźń przed Tobą?” 

(Iz 63, 17).

Błądzić bowiem, jest rzeczą ludzką, a Boską prostować nasze drogi...

Adwent to czas ciszy, spokoju, czas jasności i czystości. 

To piękny czas oczekiwania na Maleńkie Dobro. 

To czas intensywnego wysiłku, by móc spojrzeć w głąb swojego serca, 

by móc odnaleźć siebie w zgiełku codziennych spraw. 

Ileż to już Adwentów obiecujemy sobie zwolnienie kroku? 

Ileż to lat kolejnych nadal pędzimy najszybszym pasem ruchu? 

Ileż to cudownych chwil każdego roku o tej porze, przecieka nam przez palce? 

Kolejny raz pragniemy ciszy niezakłóconej gonitwą za mrzonkami.

Kolejny już rok postanawiamy zgłębiać Jego wszechobecność. 

By w mijanym na ulicy człowieku rozpoznać Go; w łachach, sutannie czy smokingu... 

Kolejny Adwent to dobry czas na spotkania z Bogiem. 

Spotkajmy się z Nim zatem  

i nie denerwujemy tylko dlatego, że nie chce się nam z Nim "gadać", 

nie narzekajmy, że "pęta" się nam pod nogami, 

nie odtrącajmy Jego pomocnej dłoni tylko dlatego, że jesteśmy zajęci. 

Zatrzymajmy się choć na chwilę, by odnaleźć w sobie ciszę, 

która pozwoli poukładać wszystkie nasze dzienne (codzienne) sprawy w odpowiedniej perspektywie.  

Zreflektujmy nasze słabości, by wyzbyć się z serca egoizmu, pychy, gnuśności... 

Adwent to doskonała okazja, by pokonać w sobie owe słabości i przekonać się, 

że tak na prawdę jesteśmy zdolni do miłości. 

Bóg bowiem wszczepił w ludzkie serca odrobinę Świętego Mikołaja, 

w którego tak na prawdę z dziecięcą ufnością wierzymy. 

I to właśnie jest piękne w człowieku- ta dziecięca ufność... 

Zwolnijmy zatem tempa i pozwólmy Bogu przeprowadzić się przez ten niezwykły czas Adwentu.   

Wsłuchajmy się w głos serc naszych, które biją w rytm serca Boga. 

Serc, które pragną ciszy i spokoju. 

Rozejrzyjmy się wokół, być może ktoś obok nas potrzebuje naszej uwagi, 

obecności, naszej dłoni, by uchwycić się tkwiącej w niej nadziei. 

Bo być może milsza jest jemu nasza obecność, niż bogactwo świata, 

bo być może widzi w nas oblicze Boga? 

Może potrzebuje pomocy, by przeprowadzić go przez Adwent? 

Podejmijmy się tego "ryzyka" i przemierzmy ten czas, 

będący czasem nadziei, na której moc czekamy; 

tej świętej nadziei na życzenia, co się spełniają, 

tej nadziei na miłość, co zmienia człowieka, 

tej nadziei na dobro, co zło zwycięża. 

A kiedy nadejdzie ta magiczna chwila, 

opromieniona roziskrzonym gwiazdami niebem, 

radość w nas będzie większa, 

bo nie tylko narodzi się nam Bóg, 

ale narodzi się w nas nowy człowiek.

Nie zadeptujmy i nie zagłuszajmy Adwentu hałasem.

Nie niszczmy w nim tego, co piękne- ciszy.

Nie pozbawiajmy Adwentu sensu istnienia.

Zanurzmy się w Jego głębokiej myśli,

w zapachu świerku, cynamonu i goździków.

Przygotujmy serca nasze na anielską radość kolędy

i najczystszą biel Opłatka...