605/ Kocham jesień...

Dziś za oknem pochmurno i mglisto, choć nieodstraszająco... To samo okno, to samo spojrzenie, co wczoraj, niemal ta sama godzina, lecz obrazy za nim przemglone. Zginęły gdzieś długie cienie i refleksy słoneczne; umilkły ptaki, jakby w oczekiwaniu... na co?... Nie wiem. Powietrze zamarło w bezruchu- wystraszone szarością?...

 Jednak kolorystyka i zmysłowe zapachy jesieni, zmieszane z zapachem ziemi zroszonej wilgocią opadającej gęstej mgły, unoszące się w powietrzu, zachęcają do wyjścia z domu na przeciw tej pięknej pani. Takie obrazy przywołują z pamięci te chwile, gdy wsłuchując się w szelest liści pod stopami, wraca się do odległych lat, gdy jesień zachwycała, a nie wprowadzała w zadumę o przemijaniu. Najwięcej zapisało się w pamięci tych obrazów jesieni, gdy wyruszało się poza miasto w jej poszukiwaniu- wiejskie klimaty, zapachy i odgłosy, a nad głową klucze odlatujących ptaków... Niepowtarzalne i niespotykane nigdzie indziej. I tu przychodzi mi na myśl wiersz mojej przyjaciółki Basi (o ile Basia nie ma nic przeciwko...) pt: "Jesień z mojej wioski"

Kocham jesień,

to nic, że w perspektywie zima

ze srogością obyczajów

jesień złotymi płatkami brzozy

zapisuje najpiękniejsze przemyślenia

najbardziej kocham jesień 

w mojej małej wsi

tam maluje zamglone horyzonty lasów

i odsłania kapliczkę zza starych róż

na których pozostały tylko kolce

i najwierniejsze płatki pożółkłych liści

moje jesień splata brzozom warkocze

i unosi purpurę ponad zszarzałą zieloność gałęzi

pewnie musi ukołysać świat

by odpoczął od ciągłego zabiegania...