Po wieczornej Liturgii Słowa, oczom obecnych ukazuje się
biała liturgia śniegu, cicha liturgia drzew odzianych w biały puch,
dostojna liturgia zimy otoczonej powagą chwili...
Nie mogłam przejść obojętnie obok; tak cicho, biało, dostojnie wokół.
Życie wydało się spowolnić, czas na chwilę zatrzymać...
Trudno ubrać w słowa odczucia towarzyszące mi w tych okolicznościach natury.
Ten sam kawałek ziemi w dwu odsłonach- ciemności
i jasności, wydaje się być opuszczony w pośpiechu...
Ławeczka, na której nikt nie przysiądzie...
Spokój płynący z bieli i ta cudowność otoczenia, spowodowała,
że nie specjalnie spieszyło się nam do domów po Liturgii.
Każdy z nas chciał chłonąć w siebie ową ciszę i spokój, by mieć.... na potem;
na jutrzejsze starcie się z rzeczywistością- dla niektórych, brutalną...
Wszystkim Wam życzę owej ciszy i spokoju, na dziś, jutro i każdy następny dzień.
Jadwiga
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Za wszelkie komentarze serdecznie dziękuję- szczególnie za te z cennymi uwagami... :) Dziękuję za Waszą obecność, za życzliwość i przyjaźń, która się rodzi z małych gestów- każdy bowiem z Was jest dla mnie wyjątkowy i cenny, który "kładzie" ślad na to, co robię, a co za tym idzie- na moją historię... :) Rozgość się zatem, miły gościu na moim blogu i zostań tu na dłużej :)