2635/ Jesień...

 Ach, ta jesień. Jej zmysłowe piękno pozwala oderwać się od szarej codzienności. Od zawsze kocham jesień, która w tych dniach eksploduje odchodzącym pięknem; tak jakby przyroda oszczędzała widowiskowego finału. Kocham jesień niezmiennie od niepamiętnych lat, za zapach ziemi przeszytej chłodem, za liście, które przebrały się w brązy, żółcie, czerwienie i złocienie... Za deszcz ją kocham, co przyszywa niebo z ziemią. Deszcz, stający się muzyką, gdy wiatr trąca jego struny, niczym harfistka na strunach swego instrumentu. Kocham jesień za długie jedwabne zachody słońca. Bo jak tu nie kochać jesieni, która eksploduje tysiącem barw, zapachów, wzbudzając zachwyt... Przemglone poranki odsłaniające nocne tajemnice ziemi. Skrzące się w pierwszych promieniach słońca wielobarwne liście, zanim opadną na ziemię. Pierwsze promienie słońca ogrzewające powietrze i przynoszące nadzieje... Zatem ktoś, kto powie, że jesień go boli, ma rację... Boli, z zachwytu 💖

Słoneczne południa wydobywające z liści jeszcze więcej barw...

A przy okazji dębowej alei, piękna praca Tamary Tripodi znaleziona na Pintereście i do jej wykonania szablon (chyba się skuszę)

A po pięknym dniu zachód słońca ukrywającego się w koronach drzew.

 I jeszcze parę sympatycznych fotek obserwacyjnych z perspektywy drzwi balkonowych

A skoro jesień, to trwają przygotowania do tworzenia świątecznych wianków "ocieplonych" sweterkami.

Jadwiga