609/ Historia pewnej koniczynki...

Będąc z wizytą u córki w Grantham, zebrałam sprzed jej domku kilka 4-listnych koniczynek. Tam, w Anglii, nie jest to nic dziwnego, bowiem ta odmiana koniczyny upodobała sobie tamtejszy klimat i wilgotne powietrze. Udało mi się nawet znaleźć trzy 5-listne i jedną 6-listną, a to już jest niezwykłe nawet w Anglii. Postanowiłam je zasuszyć na pamiątkę. Po drodze kila użyłam do zakładek, parę wydałam napaleńcom, kilku nie mogę znaleźć wśród mnóstwa książek, parę sztuk utknęło w kartoniku z elementami do skrapowania... I właśnie te ostatnie często wpadają mi w ręce- postanowiłam więc dwie z nich dołączyć do karteczki, która powędruje do przemiłej osóbki, poznanej poprzez bloga. Karteczki- niespodzianki, z wiadomych powodów nie pokażę- to jedna z moich przedstawianych na blogu prac; natomiast pokażę ostatnią zerwaną przeze mnie koniczynkę przed i po ususzeniu :)

Na trawniku przed domkiem córki...

...i po zasuszeniu- mocno zmieniła kolor...

Tyle się mówi o 4-listnej koniczynie... Ci, którzy ją znaleźli są zauroczeni i przepojeni szczęściem... Ile jednak prawdy jest w tym, że przynosi ona szczęście?... Gdy pierwszy raz znalazłam 4-listną koniczynkę, miałam jakieś 13-14 lat- byłam w niebo wzięta, bo pomyślałam o szczęściu... na niej się skończyło. Nawet nie próbowałam szukać więcej. Wygląda jednak na to, że to ona rzuciła mi się w oczy na trawniku przed domem córki. Schyliłam się, by ją zerwać. Ale oto moim oczom ukazało się ich kilkanaście i nie tylko 4- a też 5- i 6-listnych. Już nie myślałam o szczęściu, tylko zainteresowało mnie, dlaczego ich tak dużo w jednym miejscu. I choć jest podobna do naszej, jest chyba tylko jej odmianą, o więcej niż trzech listkach... A szczęście?... No cóż, nie jest tylko 4-listną koniczyną, nie jest nawet złotą nicią babiego lata, czy 7-barwną tęczą po burzy. Za szczęściem nie należy ganiać- jest ono bowiem tuż obok nas, w małych rzeczach: we mgle, w śpiewie słowika, w promieniach słońca, w uśmiechu dziecka, w drugim, życzliwym człowieku, w zapachu i dźwiękach natury- tylko trzeba otwartym sercem rozejrzeć się dookoła. Tyle się mówi o 4-listnej koniczynie, a poezja o niej milczy... a to, co jest, nie porywa za serce, są to bardziej dziecięce wyliczanki czy odliczanki...