614/ Końca nie widać...

...a remont trwa i trwa i trwa... i końca nie widać :/ Chciałabym już posprzątać i poukładać wszystko... a co za tym idzie, wrócić do tego, co trzyma mnie przy życiu- do przekładania wyobrażeń na kartki i papier. Chciałabym już pościągać z zakamarków i domów przyjaciół wszystkie papiery, narzędzia i przydasie. Chciałabym już wrócić do swojej codzienności, czyli do tworzenia. Idą święta, kartek potrzebuję mnóstwa, dla tych, których kocham, dla przyjaciół, a przez ostatni rok doszło jeszcze parę osób, których też pragnę obdarować czymś od siebie- od serca. Bowiem należy się Im za życzliwość, troskę, dobra słowo- po prostu za obecność ;)  Jakimś niewytłumaczalnym cudem znalazłam w tym bałaganie ładowarkę do aparatu fotograficznego, i mogę porobić zdjęcia z aktualnego frontu "walki" z kurzem, nieładem, chaosem, z niemocą... A tak oto w tej chwili wygląda moje, i bez tego bałaganu, ciasne mieszkanie... :/

Poszerzone wejście do "dużego" pokoju w trakcie wykańczania- myślę, że się przyzwyczaję do tej "bramy". Poszerzyliśmy wejście do pokoju, bowiem już dawno wymontowaliśmy drzwi, gdyż zajmowały dodatkową przestrzeń, a nie korzystaliśmy z nich. I gdyby nie ten licznik w mieszkaniu, to i ten kawałek ścianki by wyleciał- (kto wymyślił liczniki w mieszkaniach!? :/  )

...i wąziutkie przejście, a właściwie drzwi, do przyszłej sypialni

 ...i powrót do kuchni, w której panuje totalny bałagan. Powiesiłam jednak sobie firankę, by choć po części poczuć się jak w domu a nie jak na placu budów...

Biureczko będzie wymienione na stół, gdyż przyjdzie większy komputer (czeka u syna w mieszkaniu) i zabraknie wtedy miejsca na moje poczynania z papierem. Niestety, tu będzie mój kącik kreatywny- a może stety?... Życie pokaże ;)

Spośród 7 storczyków zostało 6- jeden nie wytrzymał tego wszędobylskiego kurzu i padłbył w dwa dni (a może nie od kurzu, a z innych powodów?...) Fakt, faktem- kwitną jeszcze tylko trzy, pozostałe "odpoczywają" :) Po remoncie wrócą do "siebie", a póki co, podrażniają moje nozdrza zapachem podłoża

...no i mam "wgląd" na to, co dzieje się za oknem- szczególnie na wszędobylskie gołębie, których ilość mnie przeraża. Najmilsze oczu jest "podglądanie" Pani jesieni zmieniającej swoje suknie na coraz bardziej kolorowe. Wczorajszy wiatr poszarpał je nieco, ale i tak do twarzy w nich Pani jesieni. Pomimo pochmurnego nieba wyjdę dziś na spacer, by porobić jeszcze trochę zdjęć Pani jesieni, bo jak jeszcze ze dwa- trzy dni podmucha, to drzewa pozostaną nagie do wiosny i będę oczekiwać zimy, by pokryła je puchowym płaszczem bieli. Zanim jednak wybiorę się na spacer, pragnę Wszystkim podziękować za obecność na moim blogu, za komentarze, za miłe słowa...

Pozdrawiam jesiennie