1946/ Misterium poranka...

Przychodzi w ciszy poranka, w misterium budzącego się dnia.

Przychodzi bezszelestnie, niezauważalnie w tajemnicy życia. 

Przychodzi w słońcu, w porannej rosie i we mgle. 

Przychodzi w ukryciu, Milczący, bo jest Wyjątkowy, 
jak wyjątkowe są owe chwile, które przecież są darem;
a obraz jak zwykle wzruszający, 
który daje przebłysk pięknego obrazu wieczności...

Przychodzi w owej ciszy, która o poranku aż w uszach dzwoni. 

Przysiada na brzegu Jutrzenki, spogląda tym Swoim przenikliwym wzrokiem, 
wzbudzając drżenie serca przed Swoim Obliczem. 
Skruchę.
Pokorę.

Zatoczę z Nim walkę o serce...

Przychodzi we mgle i stawia granice poznania,
a przecież Światłością jest.

Oświetla te miejsca, do których tak rzadko się zagląda. 

Oświetla miejsca, w które odkładane są tęsknoty, pragnienia, marzenia, 

a których spełnienie wydaje się być tak bardzo odległe. 

Pozostają tam zapomniane 
i tylko czasami nadchodzi taka myśl, 

że czegoś brak, 
że coś miało być, a nie było. 

I... 
wrócić trzeba, 
w siebie, 
bo zostawiło się swoje "ja" za daleko w tyle. 

Trzeba owo "ja" odnaleźć, jak w gęstej mgle, 
by odbudować pragnienia i to, 

o czym się kiedyś marzyło, za czym się tęskniło...

Przychodzi w codziennym misterium budzącego się dnia, 

przetacza się po ziemi, bezszelestnie, jak mgła, 

zagląda do okien i nieskrępowanie pieczętuje ścieżki codzienności...

Więc, prowadź me stopy.

Krok po kroku, przez moją codzienność... 

  
I właśnie tego potrzebowałam;
zapartego tchu, zadziwienia, brzasku bezinteresownego piękna...
"Od wschodu słońca aż po zachód jego
niech imię Pańskie będzie pochwalone"
-Psalm 113,3

Jadwiga