2121/ Po kolei...

Mam trochę zaległych postów, do redagowania których nie mogłam się zabrać. Ale przyszedł czas, by się ogarnąć i coś opublikować. Zatem od początku; pewna tęsknota zawiodła mnie w miejsce, w którym od zarania wieków szukałam ukojenia, ciszy i spokoju. Niejednokrotnie je przedstawiałam, a za każdym razem, kiedy tam jestem, zadziwia mnie swoim tajemniczym urokiem. To Ogród Botaniczny, gdzie śpiew ptaków, wylewająca się poza margines przestrzeni zieleń, feeria barw i zapachów, kojący chłód i... niezmiennie tajemniczy klimat, potrafią spowodować, że zatapiam się we własnym jestestwie, w zadumie nad istnieniem. Powiadają, że wszystko, co pospolite, z natury rzeczy powszednieje; i z tym nie mogę się zgodzić, jeśli chodzi o to miejsce. Magiczne miejsce. I choć istniejące na prawdę, to odnoszę wrażenie, że za każdym razem, gdy je odwiedzam, przenosi mnie w piękny świat podań i legend. Jakże łatwo w takim miejscu uwolnić umysł od trosk, uporczywych myśli, problemów otaczającej szaro- rzeczywistości. Dociera wtedy do serca i umysłu świadomość tej chwili i tego miejsca, które od najmłodszych lat, gdy już rodzice przestali prowadzać za rączkę, upodobałam sobie na "ucieczki", ówcześnie przed nudą i młodzieńczymi niepowodzeniami, dziś przed ową, często nieprzyjezną, szaro- rzeczywistością. Oczywiście, w takie miejsca to tylko z aparatem fotograficznym, by uchwycić w pamięć ową chwilę i niezwykłe piękno, w którym czas, odmierzany zegarem słonecznym, zdaje się płynąć dużo wolniej, a pory roku, następujące po sobie w pewnej kolejności, nie wytyczają ściśle owego. Każda z nich jest dobra, by odwiedzać to miejsce i zatapiać się w atmosferze jego niezwykłości.

 To miejsce od lat oczarowuje mnie niezmiennie bogactwem roślinności i niepowtarzalnymi ptasimi koncertami opiewającymi jego piękno. Zachwyca feeria barw i upojnych zapachów, które niczym teatralne kurtyny czuwają nad spokojem ogrodu, co rusz, z każdym moim krokiem, odsłaniając moim oczom niezwykły spektakl natury. 

Ilekroć wstępując o tego niebiańskiego ogrodu, tracę poczucie czasu i przestrzeni, gdzie nie wiem niekiedy, czy mam 66, czy 8 lat. I uwalniając w sobie dziecko, odczuwam w głębi duszy sympatię do tego tajemniczego, cichego, pozbawionego gwaru codziennej szaro- rzeczywistości, miejsca, które przyciąga nastrojem chwili, bogactwem kształtów, dźwięków, zapachów, grą światło- cieni w każdym zakątku i alejce. Tu tkwi tajemniczy klimat, który przyciąga mnie niezmiennie...

Szczególny zachwyt wywołują ptaki; ich różnorodność, barwy i śpiew, który wypełnia po brzegi owo miejsce, wylewając się poza jego horyzont. Powietrze aż drży od ptasich treli i brzęczenia licznych owadów z pszczołami na ich czele. Rozgrywa się tu niepowtarzalny spektakl istnienia, którego reżyserem jest sama natura...

Jadwiga