1617/ Wspomnienie...

...Szła tuż obok niego, zwalniając kroku;

pragnęła zatrzymać czas,

pragnęła zatrzymać w miejscu tę niepokojącą chwilę,

by nigdy nie nadeszła.

Oboje zdawali sobie sprawę, że odprowadza go na zawsze,

że nigdy już nie staną sobie twarzą w twarz... 

Dźwigała jego bagaż,

zbyt ciężki, jak na jej kruchą sylwetkę.
Dźwigała go, choć nie musiała,
ale był to niezwykły podarunek od niego na pożegnanie.

Powierzył w nim jej wszystkie swoje sprawy i sprawki,

wszelkie życiowe troski i doświadczenia,

wszystko to, czego ostatnio był uczestnikiem; 

bólu, smutku, łez... 

Ale ów i tak był lżejszy od ciężaru jaki nieśli w sercach.

Szli wciąż w milczeniu,
jakby bali się słowem zagłuszyć własne myśli;

zadumani, zatroskani, zaskoczeni swoją obecnością;

nie umiejący odnaleźć się w tym uczuciu...

Zadziwieni, skąd wokół nich tyle barw, zapachów, odgłosów.

 Ich twarze nie zdradzały jednak smutku;

oboje spokojni, pogodzeni z losem, 

pogodzeni z tym, co ich czeka za horyzontem,
otuleni cudownością jaka ich otaczała.

Szli ścieżką przez pola pachnące już chlebem,

przez bogato ukwiecone łąki pachnące miodem.

 a nad nimi rozlegał się tęskny śpiew skowronka.

O tej porze roku nie znaleźliby piękniejszej drogi na pożegnania.

Nad tym bezmiarem kwiecia i zboża

unosiły się dochodzące z oddali
ciche dźwięki piosenki śpiewanej przez prządki;

"kręć się kręć wrzeciono, wić się tobie wić"... 

(len już dawno zebrano i przygotowano do przędzenia)...

Tych dwoje zatrzymali się równocześnie, 
szukając wzrokiem miejsc, skąd dochodzi piosenka, 

którą przecież tak dobrze znali
(śpiewała ją matka, śpiewała babka, śpiewały kobiety w rodzinie),

a teraz miała okazać się być ich pożegnalną? 

"Kręć się 
kręć wrzeciono,
wić się tobie wić"... 

zdają się odpowiadać uwięzione w lesie echo.
"Kręć się 
kręć wrzeciono"...

wciąż dochodzi do ich uszu,
gdy bez słowa ruszają w stronę lasu.

Są już tak blisko.
Za blisko.
Jaszcze tylko miną zagubiony w zbożu słonecznik.
 Jaszcze parę chabrów i maków zerwie dla niego na pożegnanie.
 Jeszcze tylko schyli się po...
...a on odszedł niezauważenie, nim się wyprostowała,
nim uniosła głowę znad drogi.
Zanurzył się w leśnym półmroku, a las go pochłonął;

nie zaprosił do siebie obojga...

Stała tam jeszcze długo zadziwiona jego nagłą nieobecnością.
Stala tam wtulając twarz w naręcze kwiecia,
pachnącego teraz tęsknotą.
I stałaby tak jeszcze długo,
 na zawsze,
na wieczność...
J.K. wrzesień 2005

Wasza Jadwiga