1618/ Taka noc...

Piękna bezchmurna noc Wszystkich Świętych;

noc Zaduszna,

bezwstydnie ukazuje swoje tajemnice

milionami gwiazd.

Zapowiada mroźny poranek.

Jest sprawcą jej bezsennej nocy,

bezczelnie odbierając ciepły sen z jej powiek.

W taką noc, gdy dom jeszcze śpi,

przylgnęła twarzą do chłodnej tafli szyby okiennej.

Stoi tam w zachwycie nad bezmiarem i pięknem nieba.

 Jest pewna, że to sam Bóg przygotował dla niej ten niezwykły spektakl.

Ma wrażenie, że w lustrze nieba odbija się cała ziemia

z milionami światełek palących się na pomnikach tych, którzy odeszli.

Stoi tam w zamyśleniu nad przemijaniem...

Stoi tam z pragnieniem, by ta chwila trwała wiecznie,

by nigdy nie przeminęła.

Jest zauroczona tym spektaklem;

nagrodą za noc nieprzespaną.

I choćby miliony ludzi spoglądało teraz w niebo,

ona jest przekonana, że ten niezwykły widok,

Bóg przeznaczył tylko dla niej.

Ze wzrokiem utkwionym w niebo usiane gwiazdami,

wspomina tych, co odeszli...

Wyobraża sobie, że każda z gwiazd, 

to światełko przeznaczone dla każdej z tych osób.

Z żalem żegna tę noc, 

choć słońce wychodzące znad horyzontu,

zapowiada równie, jak noc, piękny dzień.

Każdy jego promień rozgrzewa ziemię,

zamieniając nocny szron na połyskujące, 

niczym drobne kryształki, krople rosy.

W każdej z nich odbija się błękitne niebo,

ukazując w nich Jego i swoją potęgę...
J.K. listopad 2016

Taką samą aurą przywitał mnie zeszłego roku dzień zaduszny,

tysiące kilometrów dalej; było słonecznie i dość ciepło.

Serdeczności życzę <3

Wasza Jadwiga